Zondag 2 september: Etappe 8 ‘Le grand finale’
Bijna een jaar lang leef je toe naar deze tocht en dan opeens breekt de laatste dag aan. Vandaag komt een eind aan al die uren van training, vergaderingen, sponsors werven maar ook verschrikkelijk veel lol met elkaar. Nog even niet aan denken, we hebben nog een tocht van 110 kilometer voor de boeg die gaat vanaf de camping in Grand Halleux over 6 collen van de 4e categorie met in totaal 1200 hoogtemeters.
Een aantal renners is nog wat katterig van het feest van gisteravond. Alleen de echte mannen zijn tot het eind gebleven, een groot deel van het team was moe na het 225 kilometer lange Ardennenoffensief van gisteren en hield het rond een uur of half elf voor gezien. Het feesten lieten we over aan onze begeleiders Nico en Jelle, die zich – afgaande op de ernst van de kater – uitstekend hebben vermaakt. De nacht was koud en nat, vooral voor Rob en Johan die zich onder een natte slaapzak warm moesten houden. Hoe die slaapzakken nat zijn geworden, zal niet worden onthuld onder het credo ‘Wat er op de Tour for Life gebeurt, blijft op de Tour for Life!’.
We moesten direct flink aan de bak: De tocht begon na nog geen kilometer met de bestijging van de Cote de Wanne. Stukken van 10-12 procent op je koude, stijve benen vergt nogal wat, de brakheid in de hoofden van sommige renners was direct verdwenen. Bovenaan de top nog even flink geschrokken toen een rijder van een ander team een epileptische aanval kreeg. Gelukkig was Johan ter plaatse om de nodige kalmte te brengen en de pechvogel werd snel per ambulance afgevoerd. Op de afdaling nog een lekke band voor Hans, maar Patrice en Riekel zorgden ervoor dat de tocht in een mum van tijd kon worden voortgezet.
Al snel bleek dat we vandaag rustig zouden koersen. Na een kilometer of 40 hebben we lekker een bakkie gedaan, vandaaruit zijn we rustig doorgepeddeld naar het eerste en enige checkpoint dat lag op 60 kilometer. Nico en Jelle hadden de stoeltjes al weer klaargezet, en zorgden voor de verversing van de energierepen en drankjes en de nodige animatie. Na al het klimgeweld in Frankrijk voelden de colletjes aan als speldenprikjes. Het probleem in de Ardennen is dat de klimmetjes kort maar vreselijk steil zijn zodat er weer druk geschakeld moest worden op de Cote Henri Chapelle en de Cote de la Vecquee. We reden in rap tempo naar de verzamelplaats voor de grote intocht op de Cauberg en hebben vlakbij de Loorberg nog een laatste stop gemaakt om het laatste geld dat in de pot zat op te maken aan Wein, Weib und Gesäng (in werkelijkheid: een aantal espresso’s en een muntthee).
Ik had mezelf voorgenomen niet sentimenteel te worden, maar ik denk dat ik voor iedereen spreek dat de verzamelplaats voor het vertrek naar de Cauberg als een anticlimax werd ervaren. Je zag aan de bekkies van iedereen dat ze het leuk vonden om familie en vrienden weer te zien, maar dat er een eind was gekomen aan een fantastische week waarin we toch zeer hecht met elkaar zijn geworden.
De aankomst op de Cauberg in een strakke 3-3-3 formatie maakte veel goed: al die klappende mensen langs het parcours, het weerzien met familie en vrienden, het spandoek voor Team Katwijk, de bloemen, de medaille (ik heb er nog een gekregen met ‘Superpapa Nummer 1’), de champagne, het opluchting dat we het allemaal hebben gehaald zonder noemenswaardige blessures of valpartijen! Zoveel mensen die de moeite hebben genomen om ons daar te verwelkomen, al die felicitaties via telefoon, mail, sms of twitter! Een fantastische afsluiting van een fantastische tocht. Het mooiste van alles is dat er een bedrag van ruim 1,6 miljoen euro is bijeengehaald door 700 renners voor Artsen zonder Grenzen. Team Katwijk is een fantastisch team om deel van uit te mogen maken en ik ben blij dat ik alles heb kunnen meerijden (ok, afgezien van die 20 kilometer in de bezemwagen). Als je me op de Cauberg had gevraagd om met de mannen weer terug te fietsen naar Bardonecchia dan had ik direct ‘ja’ gezegd. Nu ik wat meer bij zinnen ben gekomen, is het zo goed geweest, beregoed!
Tot slot nog even alle leden van Team Katwijk – ofwel ‘De Raggende Mannen’- op een rijtje met wat observaties van de afgelopen week:
‘Raging’ Riekel: Onze teamcaptain, bindende factor, rijdt iedereen aan gort terwijl hij ’s ochtends nog staat te verkondigen dat hij het vandaag eens rustig aan gaat doen! Rijdt zonder iets te zeggen al vier dagen met een pijnlijke achillespees voordat hij zich laat overhalen om zich in te tapen. Een eer om met zo’n kerel te mogen rijden.
Rob ‘The Rock’: De rots in de branding binnen en buiten de koers. De te kloppen man deze tocht. Alleen jammer dat hij zo verrekte sterk is. Heeft me tijdens een beklimming helemaal gek gemaakt toen hij op zijn gemak een liedje ging fluiten terwijl mijn tong van de inspanning tussen de ketting dreigde te raken. Heeft Maarten Ducrot geleerd hoe je een berg op fietst.
Teun ‘de Tank’: Allemachtig wat is deze kerel sterk! Toen hij op de eerste dag de allereerste col van zijn leven beklom vroeg hij zich af wanneer hij eindelijk eens begon te zweten. Meerdere malen heeft hij ons dat grote kont van hem laten zien, niet alleen tijdens een beklimming maar ook tijdens afdalingen. Heeft er samen met Rob voor gezorgd dat het hele team iedere dag weer veilig binnen kwam.
‘Amazing’ Armand: Wat kan deze kerel geweldig mooi afzien. Ik heb hem diverse malen dood zien gaan op de fiets en toch nog terug zien komen. Is goed te herkennen aan zijn kenmerkende fietsstijl met dat knietje naar buiten. Was ’s avonds verantwoordelijk voor het breken van het brood en het smeren van de kaasjes. Bij beklimmingen heeft hij menig teamlid de berg op geblazen met die windkracht 12-boeren van hem!
Pistoleros Patrice: Deze man kan fantastisch klimmen! Op de Col du Hundsrück mocht ik even met hem meerijden, om er op de Grand Ballon weer afgeblazen te worden. De man van de Asos kontenzalf (voor die tip ben ik je nog steeds dankbaar) en kampeerder in hart en nieren.
Johan ’t Jaegertje: Onze leraar Kattuks, zoveel nieuwe woorden en uitdrukkingen geleerd. Maakte iedereen tijdens een beklimming zo aan het lachen met een verhaal over ‘bôôskoppe haele’ dat energierepen en -dranken spontaan in verkeerde keelgaten schoten en we gewoon niet verder konden trappen. Hij werd door de tourleiding vriendelijk doch dringend verzocht om de rest van de etappe zijn muil te houden.
Peter Powerrrrrr: Als je achter deze man rijdt en je ziet die geweldige ballonkuiten dan word je bang en jaloers tegelijk. Op het vlakke en in de afdaling niet bij te houden, deze tempobeul. Geweldige sfeermaker, connaisseur van de franse wijnen en keuken. Uitvinder van de dubbele fietsbroek, smeerder van kamelencreme. Laat nooit merken dat hij het zwaar heeft of last van zijn zitvlak heeft, totdat hij erbij neervalt. Een waar Karaktermensch!
Crazy Chris: de beste klimmer van Team Katwijk. Heeft alle cols als eerste bereikt, al scheelde het niet veel op col de Madeleine….
(toevoeging door redactie)
In zijn bescheidenheid vergeet Hans zichzelf:
Hans Nanninga; de Privé is er niets bij! Hij wist ons de hele week te vermaken met verhalen over alles en iedereen uit Katwijk en verre omstreken. Hij kent echt iedereen!
Ook wanneer iedereen geconcentreerd en vol inspanning weer eens een buitencategorie col aan het beklimmen was, kon je Hans van ruime afstand horen naderen: zelfs bergop was zijn spraakwater niet te stoppen!
Hans, we hebben genoten van jouw aanwezigheid en jouw positieve instelling. Enne; we hebben de oplossing van jouw migraine gevonden: Fietsen met Team Katwijk!!
En last but certainly not least, onze begeleiders. De mannen die zich uit hun drukke studentenbestaan hebben weten los te rukken om een team met een gemiddelde leeftijd van 40+ te begeleiden. Ik hield mijn hart vast, maar wat waren jullie van waarde voor ons allen! Niets was te veel voor jullie, altijd was er voldoende kaas, worst, brood, bier, wijn, massage, stroom, koffie, repen, etc., etc. voorhanden! Ik krijg trouwens nog wat bonnetjes van jullie voor die uitgaven in dat luxe etablissement met omschrijving ‘Bubbelbad’ om mijn boekhouding kloppend te krijgen…..
Nico ‘Mr Blond’ : Onze toy boy, scheepstoeter en animateur van de eerste klasse. Ritselaar pur sang. Heeft ons beloofd ook te gaan fietsen. We zijn benieuwd en je bent van harte uitgenodigd!
Jelle de Verschrikkelijke: De ideale schoonzoon voor de dochters van je buurman, dit oermens met zijn woeste baard en haren. Uitstekende muzieksmaak. Moet nog wel even landen in de jaren 2000 want hij schrok zich wezenloos toen hij een dikke kus van een teamlid op zijn lippen geplant kreeg…
Groeten,
Hans
